BITS, પિલાણીઃ વર્ષ ૧૯૭૧-૧૯૭૩ - કેમ્પસ : પહેલી નજરે જોયેલું દશ્યફલક : જયપુરની મુલાકાત સાથે પ્રવેશ પ્રક્રિયાની સમાપ્તિ

આખરે જે દિવસની બધા ચાર ચાર દિવસથી રાહ જોઈ રહ્યા હતા એ દિવસ આવી પહોંચ્યો. સવારના અગિયારેક વાગ્યાના સુમારે હોસ્ટેલમાં દાવાનળની પેઠે સમાચાર ફેલાઈ ગયા કે પ્રવેશ કાર્યાલયનાં નોટિસ બૉર્ડ પર સફળ સ્પર્ધકોની યાદી મુકાઈ ગઈ છે. સ્વાભાવિક જ હતું કે ગોળના ગાંગડાને મંકોડા ઘેરી વળે એમ બધા સ્પર્ધકો નોટિસ બોર્ડને ઘેરી વળ્યા હતા.

યાદી અંગ્રેજી નામની કક્કાવારીના ઉતરતા ક્રમમાં હતી એટલે મારૂં નામ નજરે પડવામાં કંઇ મુશ્કેલી પડે તેમ નહોતું. ભીડનો પહેલો ઉભરો શમ્યા બાદ મેં નોટિસ બોર્ડ તરફ મીટ માંડી. મારૂં નામ યાદીમાં દેખાયું નહીં. સામાન્ય સંજોગોમાં તો હું હોસ્ટેલ ભણી ચાલી નીકળ્યો હોત. પરંતુ એ દિવસે કોઈ અજ્ઞાત પ્રેરણાના બળથી મારી નજર આખી યાદી પર ફરી વળી. છેક છેલ્લે મને એક આંકડો થોડો પરિચિત હોય એવો આભાસ થયો. દરેક નામ પછી પ્રવેશ પરીક્ષા નોંધણી પત્રમાં દર્શાવેલો ક્રમાંક હતો. મારો હાથ ખીસ્સામાં ગયો અને મે મારો પ્રવેશ પરીક્ષા નોંધણી પત્ર કાઢ્યો. પેલો આંકડો તો મારો ક્રમાંક હતો. એ સમયે જે મને અનુભૂતિ થઈ હતી તેનાથી  આજે પણ મારાં રૂવાડાં ઊભાં થઈ જાય છે.

હવે મેં ધ્યાનથી તેની સામે લખાયેલું નામ વાંચ્યું તો મને વી. એ . કે. મહેશ્વર  લખાયેલું દેખાયું. એકાદ મિનિટ વીતી ગઈ હશે પછી મારા મગજમાં વીજળીનો ઝબકારો થયો. હું હવે સંપૂર્ણપણે જાગ્રત થઈ ગયો હતો. મને સમજાયું કે આ તો સૌ પહેલાં અટક, પછી મારૂં નામ અને તે પછી મારા પિતાનું નામ એ મુજબનાં મારાં જ પુરાં નામ - વૈષ્ણવ અશોકકુમાર મહેશ્વર - નું ટુંકાક્ષરી સ્વરૂપ હતું. આપણે ગુજરાતમાં કોઈ પણ સત્તાવાર દસ્તાવેજમાં નામ એ જ રીતે લખાતું. ગુજરાત એસ એસ સી બોર્ડનાં પ્રમાણપત્રમાં એ મુજબ મારૂં નામ લખાયું હતું અને મારી પવેશ અરજીમાં પણ મેં એ જ રીતે નામ લખ્યું હતું.

મારા પગ હવે આનાયાસ જ પ્રવેશ કાર્યાલય તરફ વળ્યા. જે અધિકારીએ અમારી પરીક્ષા પ્રવેશ નોંધણી કરી હતી તેમને મેં મારી મુંઝવણ કહી. આખો મુદ્દો સમજાવતાં મને થોડો સમય લાગ્યો. તેમણે મારી ફાઈલ કાધી અને ચકાસીને કહ્યું કે એ નામ મારૂં જ છે. તેમણે મને એમ પણ સમજાવ્યું કે દક્ષિણ ભારતીય પ્રણાલિકામાં લાંબા નામને અંતે વ્યક્તિનું પોતાનું નામ હોય છે એટલે એ સમજણ મુજબ મારાં નામનું પણ એ મુજબ ટુંકું સ્વરૂપ લખાયું છે. 

હું ગુજરાતી છું  અને ત્યાંની પ્રણલી અનુસાર મારાં પુરાં નામની જે મેં ચોખવટ કરી તેનું તેમને આશ્ચર્ય થયું પણ હશે તો તેમના ચહેરા પર કળાતું ન હતું.જોકે મારા ચહેરા પર હાશકારા અને આનંદની મિશ્ર લાગણીઓ  હવે મને ખુદને પણ કળાતી હતી. મારા મનમા ઊંડેઊંડે જ પણ હજુ મને બધું સ્વપ્નવત લાગતું હતું. તેમાંથી કોઈ પણ સંદેહ વિનાની વાસ્તવિકતાની નક્કર જમીન પર પહૉચી જવાય એટલે પહેલું કામ મેં ફી ભરી દેવાનું કર્યું. મારા હાથમાં આવી ગયેલ રસીદનો સ્પર્શ  હવે મને પ્રવેશ મળી ગયાની ખાત્રીની અનુભૂતિ કરાવતી હતી.

હવે મારા લોહી ઉત્સાહના વેગથી વહેતું થઈ ગયું હતું. લગભગ દોડતી ચાલે હું પોસ્ટ ઑફિસ પહોંચ્યો અને ત્યાંથી મેં મારાં માતાપિતાને તારથી જણ કરી.

હું જ્યારે હોસ્ટેલ પહોચ્યો ત્યારે અસફળ રહેલા પરીક્ષાર્થીઓની નિરાશાની લાગણી સફળ પરિક્ષાર્થીઓની ખુશીના જુવાળમાં ડુબી જતી અનુભવાતી હતી. લંચ સમયે હવે બધાં ટેબલો પર હોસ્ટેલમાં રહેવાસની સગવડો વિશેની ચર્ચા જ કેન્દ્રસ્થાને હતી. પથારી, ઓઢવા - પાથરવાનાં, ઓશીકાં જેવા શબ્દો  જ કાને અફળાતા હતા. કેટલાક લોકો એ બધી ખરીદી કરવા દિલ્હી જવાના મતના હતા તો કેટલાક પોતાને ઘરે જઈ આવવાના મતના હતા. જમી લીધું ત્યાં સુધીમાં બીજા બે સાથીદારો સાથે મેં એ ખરીદીઓ કરવા જયપુર જવું એમ નક્કી કરી લીધું. મને બરાબર યાદ આવે છે કે એ બે સાથીઓમાંથી એક તો રવિ મોહન હતો, જોકે બીજાનું નામ યાદ આવવામાં મારી યાદદાસ્ત નબળી પડે છે. મને એવું પણ યાદ આવે છે કે જયપુર જવાની પસંદગી તરફ ઢળવા માટે એ મુસાફરી માટેની મારી તાજી જ જાણકારી એક બહુ પ્રભાવકારી પરિબળ હતું. 

યોગાનુયોગ નવસારીથી પિલાણી પહોંચવાના બીજા વૈકલ્પિક રૂટ - નવસારી-અમદાવાદ-જયપુર-પિલાણીની પણ આ સફર એક ભાગ હતી.. 

હોસ્ટેલ પહોંચીને માતાપિતાને બધો અહેવાલ જણાવતો પત્ર મેં લખ્યો. તેમાં બીજા બે મિત્રો સાથે બે દિવસ માટે ગાદલાં ગોદડાં વગેરેની ખરીદી કરવા નિમિત્તે બીજા બે સહપાઠીઓ સાથે હું જયપુર જઈ રહ્યો છું તેમ પણ જ્ણાવ્યું. મેં એ પણ જણાવ્યું કે  એ ખરીદી કર્યાં પછી પણ એકાદ મહિનો સહેલાઇથી નીકળી જાય એટલી હાથખરચી મારી પાસે હજુ પણ સિલકમાં રહે એમ હતી એટલે પાછા આવીને હું અહીંની બેંકમાં ખાતું ખોલાવીશ. એ પત્ર ટપાલ પેટીનાં નાખી આવ્યા પછીનાં ટિફીનનો નાસ્તો અને ચા મારા માટે સ્વર્ગીય ખાણું હતું.

+  +  +

પહેલી ટર્મની શિક્ષણ પ્રક્રિયા શરૂ થવા પહેલાં અમારી પાસે ત્રણ દિવસો હતા. ખરીદીઓ માટેની અમારી જયપુરની સફર માટે અમે ચિડાવાથી ટ્રેનમાં જવાનું નક્કી કર્યું. એ મુસાફરી તો કોઇ અસામાન્ય ઘટના વિના જ પુરી થઈ ગઈ. 

જયપુર પહોયા પછી અમે રેલ્વે સ્ટેશનથી બહુ દૂર નહી એવી થોડી ઢંગની દેખાતી એક હોટેલ પસંદ કરી લીધી. નાહી ધોઈને તાજા થયા પછી હવે પહેલાં થોડી પેટપૂજા કરવી એમ નક્કી કરીને અમે જયપુરની બજાર ભણી સ્થાનિક વાનગીઓની તપાસે નીકલ્યા. બીજા બે સાથીદારો દક્ષિણ ભારતીય હતા એટલે એમને તો કોફી પીવાની બહુ તલપ લાગી હતી. થોડી રખડપટ્ટીને અંતે મારા બન્ને સાથીદારોએ કોફીની ખોજના પ્રશ્ને તત્પુરતો યુદ્ધવિરામ જાહેર કર્યો. અમે હવે થોડા વધારે  પ્રવૃતિમય જણાતા એક ખુમચા પર મળી રહેલ એક એક ગરમ ગરમ સમોસા અને કચોરી પર અમારી પસંદ ઉતારી. 

તે પછી બીજે દિવસે અમારી ખરીદીઓ  માટે ક્યાં ક્યાં જવું એની તપાસ કરતા કરત અમે બજારમાં ફરવા નીકળી પડ્યા. અચાનક જ મારી નજરે જે દૃશ્ય ચડ્યું તેને જોઇને મારા પગ થંભી ગયા. 

મારી નજરમાં એક એવું વાહન હતું જે મેં તે પહેલાં કદી જોયું નહોતું. એક નાની બસ જેવડું એ એક ત્રિ-ચક્રી વાહન હતું, જે ગુજરાતમાં ચાલતી રીક્ષાઓની જેમ અહી વપરાશમાં હતું. મારી ઉત્સુકતા હવે મારા અંકુશમાં નહોતી. એટલે બધી શરમ અને સંકોચ એક તરફ કરીને મે તેના વિશે પુછપરછ કરી. એટલું તો તરત જ જાણવા મળ્યું કે અહીં તેને બધાં 'ટેંમ્પો' કહેતાં હતાં. શહેરની અંદર અંદર પેસેંજર સવારી તરીકે વાહન તરીકે એ બધાં વિધિપૂર્વકનાં લાયસન્સ ધરાવતાં હતાં. ત્રણ પૈડાંવાળા તેના 'ચાલક ઘોડા'ના ઉત્પાદક વગેરે વિશે તો બહુ માહિતી ન મળી પણ એ વાહન બખુબી ડીઝાઈન થયેલું, ઝીણવટભરી કાળજીથી તકનીકી વિગતોથી સજ્જ એક સશકત ઉત્પાદન હતું.  

પછીના બે દિવસોમાં કૉઇ પણ નવાં 'ટેમ્પો 'વાહનો નજરે ન પડ્યાં. જે કોઈ વાહન નજરે પડતું હતું. તેનો વર્ષોથી પુરો કસ કાધી  લેવાયો હોય એમ કળાતું હતું. કોઈ નવાં વાહનોનું ન દેખાવું એ કોઈ વજુદવાળાં કારણોસર હવે નવાં લાયસન્સ ન મળવાની અને તેને કારણે ઉત્પાદન બંધ પડી જાવી નિશાનીઓ હતી કે કેમ એ શંકાનું સમાધાન તો કદી પણ થયું નહી. એ વાહન રાજસ્થાનનાં બીજાં શહેરોમાં પણ વપરાત્તું હતું એ પણ શોધી કાઢવાની મહેનત તો નહોતી કરી, પણ ગુજરાતમાં એ વાહન હજુ સુધી મેં જોયું નહોતું. 

જોકે જે રીતે તેમાં હકડેઠઠ રીતે મુસાફરો ભરાતાં હતાં તેના પરથી આટઆટલા વપરાશ પછી પણ તેની ક્ષમતા બરકાર છે એમ તો અનુમાન તો બાંધી શકાતું હતું. ક્ષમતા કરતાં બહુ વધારે વજન ખેંચવાને કારણે ક્દાચ તેની ઝડપ ઓછી થઈ જતી હશે, પણ જયપુરના ભીડભાડથી ભરેલા માર્ગો પર ઝડપનો વિચાર જ અપ્રસ્તુત હતો !

મુસાફરીની ભીડથી ઉભરાતા ટેંમ્પોને જોઈને મારા મગજમાં સૌરાષ્ટ્રમાં બહુ પ્રચલિત એવી મોટર સાઈકલથી ચાલતી ત્રિ - ચક્રી  રીક્ષાનું ચિત્ર તાજું થઈ ગયું. ત્યાં એ વાહનનું હુલામણું નામ 'છકડો' હતું કેમકે તે છ મુસાફરો માટે બનેલું વાહન હતું. એમાં જે મોટર સાયકલ્નો 'ઘોડો' જોડાતો તે જૂની થઈ ગયેલી રોયલ-એનફિલ્ડ 'જાવા' મોટરસાઈકલનો આગળનો ભાગ હતો. એ મોટર સાઈકલ ચાલતી હોય ત્યારે જે ફટ ફટ એમ અવાજ આવતો હોય તેને કારણે દેશી ભાષામાં તે 'ફટફટીયાં' તરીકે ઓળખાતી. પેસેન્જરોને ખડકીને લઈ જવાની ત્યાંની બહુ પ્રચલિત પ્રણાલીનો તો મેં પણ જાત અનુભવ કર્યો છે. એક વાર અમારે સૌરાષ્ટ્રનાં એક નાનાં ગામમાં પરંપરાગત્ત પૂજા કરવાનું જવાનું હતું. નાના મોટાં થઈને અમે આઠ જણાં હતાં અને અમારી પાસે સામાન પણ ખાસ્સો એવો હતો અમને બધાંને બેસાડીએ એ ચાલક અમને લઈ જતો હતો ત્યારે એણે વટથી અમને જણાવ્યું કે એક વાર તો તે ચૌદ મુસાફરો - અને તે પણ નેત્રહીન -ને લઈ ગયો હતો. બઆરેક જણાણે લઈ જતા અનેક છક્ડાવાળાઓ હશે. જોકે આ છક્ડાની ખરી કિંમત તો તેની ક્ષમતાથી ઘણો વધારે ભારવાળૉ સામાનની એક ગામથી બીજે ગાંમ લઈ જવામાં હતી !

જયપુરનો ટેમ્પો સૌરાષ્ટના છકડા સાથે જેટલા સમાય એટલા મુસાફરોને લઈ જવાની બાબતમાં તગડી સ્પર્ધાત્મક સરસાઈ કરી શકે તેમ હતો.

પ્રોડક્શન મૅનેજમૅન્ટ ભણવાનું શરૂ કરતાં પહેલાં જ તમારૂં ઉત્પાદન તેની ક્ષમતા કરતાં ઘણું વધારે કામ આપી શકે તેવું હોય એ આપણા દેશના ગ્રાહકની એક વણકહી જરૂરિયાત છે એ પાઠ પણ શીખવા મળી ગયો !! 

ચિડાવાથી પીલાણીની સફર પ્રાઈવેટ બસમાં કરી હતી એ હૌ સ્વપ્નવશ ભાસતું હતું. એટલે હવે એ અનુભવને મોટા પાયે ચકાસીને તેની સત્યતા ચકાસી લેવાના આશયથી મે અમારી પાછા ફરવાની સફર પ્રાઈવેટ બસ મુસાફરી દ્વારા કરવાનું સુચવ્યું. તે ઉપરાંત ગુજરાતમાં તો એક શહેરથી જાહેર પરિવહન સેવા વડે બીજે શહેર જવું હોય તો ગુજરાત એસટીની બસમાં જ જવાય એવો જ મારો અનુભવ રહ્યો હતો. એટલે પણ પ્રાઈવેટની બસનૂનૂ મુસાફરી મારા માટે નવો અનુબહવ હતો.  બસમાં જગ્યા છે કે તે કંડક્ટર જોતો હોય તેમ ન લાગ્યું. તમારામાં જગ્યા કરી લેવાની તાકાત, કે કુનેહ, હોય તો બસમાં તમારૂ સ્વાગત જ હોય ! એ  વાત તો અહીં લાગુ પડશે જ તેના વિશે મને હવે કોઈ સંદેહ નહોતો. પં ગુજરાત એસ ટીની બસની જે અમુક નિયત સ્ટેન્ડ પર જ બસ ઉભી રહેવાને બદલે અહીં રસ્તામાં જ્યાં પણ કોઈ પેસેન્જર દેખાય ત્યાં બસ તેને લેવા ઊભી રહી જતી ! એકાદ કિસ્સામાં તો અમે એપણ જોયું કે ડ્રાઈવર કે કન્ડક્ટરને થોડે દૂરથી પણ કોઈ સંભવિત મુસાફર આવતો દેખાય તો બસ તેની રાહ જોતી ! 

જયપુરમાં જરૂરી ખરીદીઓ કરવા ઉપરાંત આવા અનુભવોથી વધારે તાજા માજા થવાથી પ્રવેશ પ્રક્રિયાના તણાવમાંથી હવે પૂર્ણપણે મુક્ત થઈને હવે પછીનાં બે વર્ષ નવા અભ્યાસમાં ખુંપી જવા હું હવે તૈયાર હતો.